Od Anksunamun Cd Cesar

Uśmiechnęłam się do niego.
- Co dzisiaj robimy?- Zapytał Cesar.
- Dzisiaj chciałabym Ci coś opowiedzieć.- Powiedziałam po czym pchnęłam Cesara na łóżko.
- A więc opowiadaj.- Powiedział Cesar.

- Mówią – lecz tylko Allach jest wszechwiedzący i najmędrszy, wszechpotężny i pełen

świetności – że był niegdyś, w dawnych czasach, minionych wiekach i stuleciach, na wyspach

Indii i Chin król pewien z Sasanidów znakomitych, pan rycerstwa i świty, niewolników i sług.

Król ten miał dwóch synów, z których jeden był starszy, drugi zaś młodszy. Obaj byli

dzielnymi rycerzami, lecz starszy dzielnością swoją przewyższał jeszcze młodszego brata.

Panował on w kraju i rządził poddanymi sprawiedliwie, toteż kochał go lud w całym jego

kraju i królestwie. Nazywano go królem Szachrijarem. Młodszy brat nosił imię Szachzaman i

był królem perskiej Samarkandy. Bracia pomyślnie sprawowali rządy w swych krajach przez

lat dwadzieścia, każdy z nich był dla poddanych władcą sprawiedliwym, a powodzenie i

szczęście nie opuszczały ich. I żyli tak, aż starszy brat zatęsknił za młodszym i rozkazał

wezyrowi, aby wyprawił się do tamtego i wrócił z nim razem.

Szachzaman powiedział: „Słyszę i jestem posłuszny”, po czym przygotował się do drogi i

wyprowadziwszy z miasta wielbłądy, namioty, muły, służbę i świtę, rządy w kraju powierzył

swemu wezyrowi i wyruszył zmierzając ku ziemiom brata. Lecz o północy spostrzegł, że

zapomniał czegoś w swym pałacu. Zawrócił więc, a wszedłszy do zamku, zobaczył swą żonę

śpiącą na posłaniu w ramionach czarnego niewolnika. Kiedy to ujrzał, pociemniało mu w

oczach i rzekł do siebie: „Jeżeli takie rzeczy dzieją się, gdy ja jeszcze na dobre nie opuściłem

miasta, do czego dojdzie ta rozpusta, gdy będę bawił dłużej u brata?” Obnażył miecz i uderzył

nim, zadając obojgu śmierć na posłaniu. Po czym natychmiast zawrócił, dał rozkaz do

wymarszu i jechał, aż dotarł do miasta swego brata. Szachrijar uradował się wieścią o

przybyciu Szachzamana i zaraz wyszedł mu na spotkanie, pozdrowił go i ciesząc się

niezmiernie, kazał przystroić gród na jego cześć. I usiadł przy nim uradowany, i rozmawiali,

lecz wtem przypomniał sobie kroi Szachzaman, co było z jego żoną. Przejął go wielki

smutek, pobladł, a ciało ogarnęła słabość. Gdy brat ujrzał go w takim stanie, pomyślał w

duszy, że przyczyną tej słabości jest troska o kraj opuszczony, jak i zaniedbanie jego spraw.

Nie zapytał więc o nic. Pewnego dnia jednak rzekł: „Bracie mój, widzę, że twarz ci pobladła,

a ciało osłabło.” – „Bracie mój – odrzekł Szachzaman – jestem zraniony do głębi serca.” Lecz

nie opowiedział o tym, jak zobaczył swoją żonę. Wtedy rzekł Szachrijar: „Chciałbym, żebyś

pojechał ze mną na łowy i polowanie. Może rozweseli się tym twoje serce.” Szachzaman

wymówił się jednak od tego i starszy brat sam wybrał się na łowy.

Okna w pałacu króla Szachzamana wychodziły na ogród. Król wyglądał przez okno i nagle

ujrzał, że brama pałacu otwarła się i wyszło z niej dwadzieścia niewolnic i dwudziestu

niewolników, a między nimi szła też żona jego brata – a była ona niezwykłej piękności i

urody. Zbliżyli się wszyscy do basenu z fontanną, zdjęli szaty i usiedli razem, a żona króla

Szachrijara zawołała: „Masud!” I podszedł do niej czarny niewolnik, objął ją i ona go objęła.

I czarny ów niewolnik posiadł żonę króla. Tak samo czynili pozostali niewolnicy z

dziewczętami i nie zaprzestawali pocałunków, uścisków i wszelkiej rozwiązłości, póki dzień

nie zaczął się zmierzchać. Brat króla Szachrijara ujrzawszy to rzekł sobie w duchu: „Na

Allacha! Moje nieszczęście mniejsze jest od tego.” Po czym ustąpiły dręczące go zmartwienia

i troska i rzekł: „Zaiste, to było gorsze od tego, co mnie się zdarzyło.” Nabrał też ochoty do

jedzenia i picia. Gdy drugi król wrócił z wyprawy, bracia pozdrowili się wzajemnie, a

Szachrijar spojrzawszy na Szachzamana zauważył, że odzyskał on swój zdrowy wygląd, że

zarumieniły mu się policzki i ze smakiem jadł to wszystko, czego przedtem ledwie tknął.

Zdziwiło to króla i rzekł: „Widziałem, mój bracie, że twoje oblicze było blade, a teraz oto

wróciły ci rumieńce. Opowiedz mi więc, co się stało.” Odrzekł: „Opowiem ci, co było

przyczyną mej bladości, lecz uwolnij mnie od opowiadania, dlaczego wróciły mi rumieńce.”

Rzekł Szachrijar: „Niech więc najpierw usłyszę, czemu osłabłeś i zmieniłeś się na twarzy.” I

mówił Szachzaman: „Wiedz, mój bracie, że kiedy przysłałeś swego wezyra wzywając mnie

przed twe oblicze, zaraz się przygotowałem i wyruszyłem z miasta. Przypomniałem sobie

jednak, że w zamku została ta perła, którą ci ofiarowałem. Wróciłem więc i wtedy ujrzałem

moją żonę z czarnym niewolnikiem, śpiących na moim posłaniu. Zabiłem oboje i przybyłem

do ciebie, lecz ciągle rozmyślałem o tej sprawie. I to było przyczyną mej słabości i tego, że

znikły mi rumieńce. Co zaś do zmiany tego stanu, nie żądaj ode mnie wyjaśnień.” Gdy

Szachrijar usłyszał słowa brata, zawołał: „Zaklinam cię na Allacha, powiedz mi, jaka była

tego przyczyna!” Szachzaman powtórzył więc wszystko, co widział, a wówczas rzekł

Szachrijar: „Chciałbym zobaczyć to na własne oczy.” Odrzekł mu brat: „Zrób tak, jakbyś

miał wyjechać na polowanie i łowy, a tymczasem ukryj się u mnie. Wtedy sam będziesz tego

świadkiem i przekonasz się naocznie.” Król Szachrijar niezwłocznie ogłosił wyprawę.

Wyszło wojsko z namiotami poza miasto i wyruszył z nimi król, a gdy już spoczął w

namiocie, rzekł do swych paziów: „Niech nikt do mnie nie wchodzi!” Potem przebrał się i

niepoznany wrócił do zamku, gdzie czekał jego brat. Zasiadłszy przy oknie wychodzącym na

ogród, Szachrijar wyglądał chwilę, gdy wtem wyszły niewolnice ze swą panią i z

niewolnikami, i czynili tak, jak opowiadał Szachzaman. A trwało to aż do późnego

popołudnia. Gdy król Szachrijar zobaczył to wszystko, uleciał mu z głowy rozsądek i rzekł do

swego brata Szachzamana: „Wstań, pojedziemy w świat, nie dla nas bowiem jest godność

królewska. Będziemy wędrowali, póki nie zobaczymy, że kogoś innego spotkało to samo co

nas. Jeśli tego nie osiągniemy – śmierć lepsza będzie dla nas od życia.” Szachzaman przystał

na to i bracia wyszli z zamku tajemnymi drzwiami, i wędrowali bez ustanku dniami i nocami,

aż przybyli nad brzeg słonego morza. Rosło tam drzewo pośrodku łąki, a obok biło źródło.

Napili się z tego źródła i usiedli, by odpocząć.

Minęła tak godzina, gdy nagle morze się wzburzyło i wynurzył się z niego jakiś czarny

słup sięgający nieba, i zaczął zbliżać się ku łące. Ujrzawszy to bracia, przerażeni, wdrapali się

na wierzchołek wysokiego drzewa i patrzyli, co będzie dalej. Niebawem ujrzeli dżinna

ogromnej postaci, o czole szerokim i piersi olbrzymiej, niosącego na głowie skrzynię. Dżinn

wyszedł na ląd i zbliżywszy się do drzewa, na którym ukryli się królowie, usiadł pod nim.

Otworzył teraz skrzynię, wyjął z niej szkatułkę, a gdy i tę otworzył, wyszła ze szkatułki

dziewczyna zdumiewającej piękności, podobna promiennemu słońcu, jak ta, o której mówił

poeta:

Gdy przyszła, dzień wśród nas zagościł,

Zorze przydały jej jasności.

Słońca jaśnieją jak jej lice,

Zazdrosne kryją się księżyce.

Kiedy rozchyla swe zasłony,

Korzy się przed nią świat zdumiony,

A gdy w namiotach znika swoich,

Ziemia się łzami rosy poi.

Spojrzawszy na nią dżinn rzekł: „O pani szlachetnie urodzonych, którą porwałem w noc

zaślubin, chciałbym się trochę przespać.” Po czym ułożył głowę na jej kolanach i zasnął.

Wtedy dziewczyna podniosła oczy ku wierzchołkowi drzewa i ujrzała obu królów, którzy

właśnie tam się skryli. I zdjęła głowę dżinna ze swych kolan, ułożyła ją na ziemi, a stanąwszy

pod drzewem, zaczęła dawać im znaki: „Zejdźcie, nie bójcie się tego ifrita!” Odpowiedzieli:

„Na Allacha, zaklinamy cię, nie wymagaj tego od nas.” Ona zaś rzekła: „Zaklinam was na

Allacha, zejdźcie, bo inaczej obudzę ifrita, a on zada wam najokrutniejszą śmierć.” Bracia

przerazili się i zeszli, a wówczas dziewczyna stanęła przed nimi i rzekła: „Wbijajcie mocno,

niczym dziryty, bo inaczej obudzę ifrita.” Król Szachrijar rzekł w strachu do swego brata

Szachzamana: „Wypełnij, bracie, jej żądanie.” – „Nie wypełnię – odrzekł młodszy król – póki

ty nie uczynisz tego przede mną.” I zaczęli dawać sobie znaki, który pierwszy ma ją

zaspokoić. Widząc to, dziewczyna rzekła: „Dajecie sobie tylko znaki, a żaden nie zaczyna.

Róbcie, co kazałam, bo inaczej obudzę ifrita!” I tak, ze strachu przed dżinnem, uczynili,

czego od nich żądała. Gdy już obaj skończyli, rzekła: „Wstawajcie!” I wydobyła z kieszeni

sakiewkę, a z niej naszyjnik, na którym było pięćset siedemdziesiąt pierścieni. „Czy wiecie,

co to jest?”, zapytała. Odrzekli: „Nie wiemy.” Powiedziała: „Właściciele wszystkich tych

pierścieni przyprawiali ze mną rogi temu ifritowi. Więc i wy, bracia, dajcie mi swoje

pierścienie.” Dali dziewczynie zdjęte z palców pierścienie, a wówczas ona powiedziała: „Ten

ifrit porwał mnie w noc mych zaślubin. Potem wsadził mnie do szkatułki, szkatułkę umieścił

w skrzyni, a na skrzynię nałożył siedem zamków. I trzyma mnie na dnie burzliwego morza, o

falach uderzających jedna o drugą, nie wiedząc, że jeśli któraś z nas, kobiet, czegoś pożąda,

nic jej nie zdoła powstrzymać, jak o tym już ktoś powiedział:

Przyrodzeniem się rządzą w uciechach i gniewie,

W miłości wiarołomność okazują swoją,

W zdradliwości są hojne, o wierność nie stoją.

Niech opowieść Jusufa będzie ci przestrogą

Nie zaufaj kobietom, ich wierności nie wierz,

Przed zdradą, którą one ugodzić cię mogą.

Czyliż nie wiesz ty o tym, że z niewieściej winy

Adam musiał opuścić swe rajskie dziedziny?

A ktoś inny tak rzekł:

Porzuć niechęci, minie trochę czasu

I miłość żądzę rozpali w dwójnasób.

Wszakże nic zgoła nie stało się więcej

Nad to, co z dawna znają oblubieńce.

Ten człowiek jeno dziwić się jest w stanie,

Co nie wie, czym jest niewieście knowanie.”

Gdy bracia wysłuchali słów dziewczyny, dziwili się niezmiernie i rzekł jeden do drugiego:

„To jest ifrit, a zdarzyło mu się coś gorszego niż nam. Niechże więc to nas pocieszy.” I

natychmiast odeszli, i powrócili do miasta króla Szachrijara. Weszli do pałacu, a tam król

kazał ściąć głowę żonie, a także niewolnicom i niewolnikom.

I odtąd stało się zwyczajem króla Szachrijara, że każdej nocy brał sobie dziewczynę nie

tkniętą jeszcze, a pozbawiwszy dziewictwa, polecał ją zabić z upływem nocy. Trwało to trzy

lata. Ludzie podnieśli lament i uchodzili z córkami, aż nie została w mieście ani jedna

dziewczyna zdolna do małżeństwa. A kiedy król według swego zwyczaju rozkazał wezyrowi,

aby przyprowadził mu nową dziewczynę, wezyr wyszedł i szukał, lecz nie znalazł żadnej.

Udał się wtedy do swoich komnat zgnębiony i smutny, bojąc się gniewu króla.

A wezyr ów miał dwie córki, młode dziewczyny o kształtach młodych, pełne piękności,

wdzięku i urody. Starsza miała na imię Szeherezada, młodszą zaś zwano Dunjazada.

Szeherezada przeczytała liczne księgi i kroniki, podania o życiu starożytnych królów i

opowieści o żyjących niegdyś ludach. Mówiono, że zgromadziła ona tysiąc ksiąg związanych

z dziejami wcześniejszych pokoleń i królów minionych czasów, a także o poetach.

Szeherezada spytała ojca: „Cóż widzę? Jesteś jakiś zmieniony i troska cię gnębi, i smutek.

Przecież powiedział był ktoś:

Rzeknij temu, kogo smutków dręczy wiele,

Że niedługo żyją smutki.

Jako radość rychło mija i wesele,

Tak i troski czas jest krótki.”

Gdy wezyr usłyszał słowa córki, opowiedział jej od początku do końca, co mu się zdarzyło

z królem. Odrzekła: „Na Allacha, mój ojcze, wydaj mnie za króla. Albo zachowam życie,

albo stanę się wybawieniem dla dziewic muzułmańskich i ocalę je przed królem.” Rzekł: „Na

Allacha, zaklinam cię, nie narażaj swego życia!” Rzekła: „Tak musi być!” – „Boję się –

powiedział wezyr – żeby nie spotkało cię to, co zdarzyło się w opowieści o wole, ośle i

gospodarzu.” Zapytała Szeherezada: „Cóż im się przytrafiło, ojcze?” Wezyr opowiedział: - Nie dokończyłam bo zaczynało już świtać.

<Cesar?>