Praktycznie rzecz biorąc to sama nie jestem pewna. Może to takie wyrywające się uczucie, które nie pozwala nam myśleć o niczym innym niżeli o temacie jej pasji? A może jednak to takie cichutkie stwierdzenie wewnątrz naszego umysły, które tylko w wybranych przed nas sytuacjach uwalnia się i daje znać o swojej obecności? Tyle pytań a na żadne nie ma jakiejkolwiek odpowiedzi...
Ja nie mam pasji. Żadnej. Dlaczego? Nie miałam sposobności jej w sobie odkryć. A może pora to zmienić...?
~*~
- Och, Herskeren, niby to tylko małe wesele, jednak moja radość jest jak ta rzeka co płynie z gór aż to morza. Może to tylko małe słówko "tak", ale wprawia kogoś w zachwyt i przyprawia mu skrzydeł. I właśnie teraz dzięki Tobie mam te skrzydła.- z zamyślenia i krainy marzeń i snów wyrwał mnie głos białego samca o bursztynowych oczach. Podniosłam głowę i uśmiechnęłam się szeroko, jednakże delikatnie. Nie odpowiadałam, nie było to potrzebne. Rozumieliśmy się bez słów. - Her, ściemnia się, może zostaniesz u mnie na noc? - spytał nagle Skaperen chociaż była dopiero trzecia popołudniu. Jednak uważałam to za zwykły brak pomysłu na zachęcenie mnie bym z nim została. Jednak mimo to z chęcią podreptałam w stronę domu psa.
BEDZIE NOWY WĄTEK
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz